Na dik twee weken dan eindelijk een verslag. Zaterdagmorgen 2 april vlogen we al vroeg vanuit Düsseldorf richting, jawel, Amsterdam. Een lucht van maar liefst 25 minuten. Tijdens de check van de handbagage werd mijn tas eruit gevist, natuurlijk. Ik was zo vol van het avontuur wat we tegemoet gingen, dat ik vergeten was “flüssigkeiten” uit de tas te halen, oeps. In Amsterdam zouden we om 10.00u doorvliegen naar Kaapstad. Toen het tijd was om te boarden bleek dat het vliegtuig olie lekte en niet veilig genoeg was om de reis van Amsterdam naar Kaapstad te maken. Uiteindelijk werd er een ander vliegtuig klaargemaakt en konden we na 2,5 uur wachten onze reis vervolgen. 11,5 uur en 5 films later landden we veilig en wel in Zuid-Afrika. Na de lange rij bij de douane, werden opgehaald door de man bij wie we onze appartementjes huren. Bij aankomst op Taaibos 3 te Durbanville hebben we gelijk onze bedden maar opgezocht.

Onze eerste echte dag hier zijn we om 11.30u goed begonnen met een wijntje op een mooie locatie in een van de vele wijngaarden hier. Hierna zijn we met onze dikke Hyundai doorgereden naar Kaapstad om daar maar eens te koekeloeren.

Maandag de 4e was onze eerste stagedag in het St. Joseph’s Home. Wat een overweldigende dag, zo anders dan in Nederland. “Goh, dat is ook de hele bedoeling van deze onderneming” hoor ik het nuchtere thuisfront denken, maar ik wilde het toch maar even gezegd hebben. Onze 1e stageweek was dan ook nog wat onwennig. De kinders hier willen allemaal je aandacht ongeacht het positieve of negatieve aandacht is. En dat is ook logisch, ze zitten daar met 30 op een afdeling en dan is er voor iedereen niet zoveel aandacht en liefde als de sisters, nurses en wij zouden willen.

Het eerste weekend hebben we maar meteen goed gebruikt. Vrijdagavond hebben we even de sfeer geproefd op Longstreet. Zaterdags zijn we naar Bouldersbeach geweest, een strand waar pinguïns leven. Echt heel leuk, maar die beesten stinken wel een uur in de wind. En toen het rond 15u vloed werd, bleef er geen strand meer over en zijn we terug richting Kaapstad gereden om onderweg nog even te genieten van de zon op het strand in Fishhoek. Zondag hebben we de Tafelberg beklommen. Supermooi! We hadden ons alleen iets beter moeten inlezen in de routes. Achteraf bleek dat we een van de langste routes hebben gedaan, nou 1x en nooit meer. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Na 5,5 uur klimmen, klauteren en af en toe wandelen hadden we het hoogste punt bereikt en konden we fijn met de kabelbaan naar beneden. ’s Avonds hebben de McDonald’s gehaald en de reden waarom ik dit jullie vertel is, ten eerste omdat ze een bezorgservice hebben en ten tweede het kost hier echt bijna niks. En dat laatste verklaart het straatbeeld hier ook wel, maar dat ter zijde.

Tijdens zo’n weekend krijg je echt een vakantiegevoel, maar niets is minder waar. Maandags begon onze 2e stageweek alweer. Deze week hebben we wat gerichter gekeken naar dingen die wij kunnen doen en dan ook een BPV-plan gemaakt.

En toen brak het 2e weekend al weer aan. Vrijdagmiddag zijn we bij Waterfront geweest. Dit is een buurt waar veel te doen is , restaurants en barretjes zitten. Na ons 1e wijntje kwam de ober naar ons toe: “There’s a guy who wants to buy you another round.” Wij, 2 van die nuchtere Nederlandse schapen, keken elkaar aan en vroegen de ober of dat normaal was. Maar gratis wijn is gratis wijn, dus kom maar door. De persoon in kwestie bleek een kalende man van rond de 40 te zijn (achteraf bleek het 34 te zijn, too bad for him), jeej.
Zaterdag zijn we naar Old Biscuit Mill geweest, een markt waar echt van allerlei eten en drinken te koop is voor weinig. En lekker dat het is! Dus dat is zeker voor herhaling vatbaar.
Zondag hebben we thuis bij het zwembad gelegen, ook niks mis mee. Ik zelf ben alleen sinds zaterdagnacht niet lekker in orde, maar hé nu komt de zak medicijnen, die zowat 3 van mijn kostbare kilo’s bagage heeft ingenomen goed van pas. Bedankt mam!

Nou dat waren de 1e twee weken. Nu is bij mij het besef gekomen dat we écht in Zuid-Afrika zijn. Ik geniet van bijna alles hier en vermaak me prima! En oja, de kinderen op stage zijn vermoeiend. Maar afgelopen donderdag liep ik richting de uitgang van het ziekenhuis en kwam een van de oudere meisjes van mijn afdeling tegen. Ze vloog me om de nek en zei: I’m gonna miss you. Nou, dat is dan al het geduld en alle moeite wel waard!


Baie liefs uit Kaapstad!